Verzekeraars hanteren een fraudebeleid om fraude te voorkomen. Klanten die informatie bewust verzwijgen of onjuiste en onvolledige informatie verstrekken; misbruiken het vertrouwen van verzekeraars. De verzekerde verzwijgt bijvoorbeeld bepaalde informatie en krijgt hierdoor een autoverzekering of opstalverzekering waarvoor men eigenlijk niet aanmerking komt. Of er wordt onjuiste of onvolledige informatie doorgegeven bij een schadeclaim zodat de verzekerde een schade-uitkering ontvangt waar men eigenlijk geen recht op heeft.
Om fraude te voorkomen, nemen verzekeraars verschillende maatregelen en hanteren zij een fraudebeleid zodat eerlijke klanten geen nadeel ondervinden van eventueel kwaadwillenden. Alle vormen van fraude kosten namelijk extra geld en beïnvloeden uiteindelijk de premie van de verzekeringen. Verzekeraars nemen steeds vaker maatregelen om fraudeurs te kunnen pakken. Er wordt gewerkt met fraude-indicatoren en geautomatiseerde kennissystemen om fraudes te kunnen detecteren.
Enkele voorbeelden van fraude:
- Het opgeven van oneerlijke informatie aan de verzekeraar.
- Het niet eerlijk vertellen van wat er precies is gebeurd.
- Het bewust veranderen van bedragen op aankoopbonnen.
- Meer claimen dan de werkelijk geleden schade.
- Een afgewezen schade nogmaals opgeven, maar met een ander verhaal.
Verzekeraars sturen bij verzekeringsfraude een brief naar de verzekerde waarin de fraudezaak verder wordt toegelicht. Dit kan tot gevolg leiden dat de geleden schade niet wordt vergoed of teruggevorderd, maar daarnaast ook tot opzegging van de verzekering. Ook melden verzekeraars de fraude aan bij de Stichting CIS, die een zogeheten 'incidentenregistratie' bijhoudt. Andere verzekeraars raadplegen dit register ook. De kans dat je dus bij een nieuwe verzekeraar wordt afgewezen is groot. Daarnaast doet men aangifte bij de politie.
Begrip omschreven in februari 2015. Laatst gewijzigd op 28 januari 2016.